Search Results

Celem niniejszej witryny jest badanie i rozwój drzewa genealogicznego rodziny Manterys. This website is a one-name study of the Manterys genealogy. Pobierz drzewo/Download tree Czy znalazłeś tu swoją rodzinę? Czy masz jakieś poprawki? Czy masz już własne drzewo? Czy znasz daty urodzeń, zgonów, gdzie się urodzili, gdzie są pochowani i nazwiska panieńskie małżonek? Będziemy wdzięczni za odpowiedź na te pytania i za wszelkie informacje dotyczące członków rodziny Manterys. Are you or your family missing from the tree? Is there any incorrect information? Please email us your family tree or corrections (if known, please include birth/death dates and spouses). You are also welcome to include a photo for the Manterys gallery page.

Barbara Łapińska (Manterys, 2-5-1947 – ) Barbara Łapińska (Manterys, 2-5-1947 – ) Znajdź na Drzewie/ Find on tree Mieszka w Irlandii. Resident in Ireland.

Stanisława Dąbkowska (Manterys) 18-9-1897 – 18-12-1978 & Józef Dąbkowski (6-11-1895 – 21-6-1978) Stanisława Dąbkowska (Manterys) 18-9-1897 – 18-12-1978 Znajdź na Drzewie/ Find on tree Stanisława Dąbkowska (Manterys) ukończyła szkołę powszechną w Miroszowie (zbudowaną przez ojca). Później ukończyła Szkołę Gospodarczą (z pełnym rocznym pobytem w sąsiedniej wsi Mieszków), zorganizowane przez ówczesne tamtejsze ziemiaństwo. Szkoła ta dawała nie tylko umiejętności ściśle gospodarcze, ale także kształtowała postawy obywatelskie, zainteresowania kulturalne itp. Stanisława była bardzo słabego zdrowia – przeszła tyfus i czerwonkę w czasie I wojny światowej, gdy na tamtych terenach przetaczały się wojska rosyjskie i austriackie. Wyszła za mąż (5 Stycznia 1921) za Józefa Dąbkowskiego, rolnika, zaangażowanego w działalność społeczną (budowa mleczarni itp.) oraz polityczną (ruch ludowy), za co został skazany na długoletnie więzienie po II wojnie światowej w okresie PRL. Żona towarzyszyła i pomagała mężowi w tych działaniach. Odległość między jej rodzinnym Miroszowem a Sielcami, gdzie zamieszkała, wynosiła 10 km, które wówczas można było przebyć jedynie pieszo, rowerem, lub jakimś pojazdem konnym. To utrudniało jej kontakty z rodziną, z którą była bardzo silnie uczuciowo związana. W późniejszym okresie życia kilkakrotnie odwiedzała rodzinę (Radzymin, Ursus). Wybuch wojny w 1939 roku zastał ją w Warszawie, gdzie się leczyła u siostry Ireny. Po ukończeniu działań wojennych wróciła z siostrą Zofią do swego domu, do męża, na wieś. Tam zmarła 18 grudnia 1978 roku w niedługim czasie po śmierci męża. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Dzierążni koło Skalbmierza, pow. Miechów, woj. Kieleckie). Uzyskane przez Zofię Manterys (20-9-1915 – 28-9-2012) od: Marianny z Manterysów Urbańskiej około 1978 roku; Stanisławy Dąbkowskiej (18-9-1897 – 18-12-1978) około 1975-1978 roku; Marianny Manterys (Manterys) 13-11-1899 – 28-4-1980 około 1976 roku Stanisława Dąbkowska (Manterys) was born in Miroszów, finished primary school (built by her father) there and completed a full year at Agricultural School (organised by the local gentry) while living in the neighbouring village Mieszków. The school not only taught practical farming skills but also civic responsibilities, cultural interests, etc. She had poor health – she survived typhus and dysentery during World War I, during the period of fighting between the Russian and Austrian armies. Stanisława married Józef Dąbkowski on 1 January 1921. He was a farmer engaged in community activities (building a milk factory, etc) and politics (people’s reform movement), for which he was sentenced to many years in prison after World War II by the communist authorities. His wife accompanied and assisted him in these activities. The distance between her native Miroszów and Sielce was 10km, which in those days was traversed only on foot, bicycle or horsedrawn vehicles. This made contacts with her family difficult, with whom she had a deep attachment. In later life she visited the family a number of times (in Radzymin and Ursus). The start of World War II found her in Warsaw, where she convalesced at her sister Irena’s home. After the war she returned to her home and husband with her sister Zofia. She died there on 18 December 1978 soon after the death of her husband. She is buried in the parish cemetery in Dzierążnia, Miechów. Biography by Zofia Manterys (20-9-1915 – 28-9-2012) based on information from Marianna Urbańska (Manterys) in approximately 1978; Stanisława Dąbkowska (Manterys) (18-9-1897 – 18-12-1978) between 1975 and 1978; Marianna Manterys (Manterys) 13-11-1899 – 28-4-1980 in approximately 1976

Theodore Manterys (20-8-1914 – 10-4-1961) Theodore Manterys (20-8-1914 – 10-4-1961) Znajdź na Drzewie/ Find on tree Theodore (znany jako Thaddeus/Teddy) Manterys urodził się w Chicago, USA. Był wyjątkowo zdolnym i otrzymał dyplom szkoły technicznej (Lane Tech College Prep, Chicago) w 1933. Powracając do domu wieczorem został napadnięty i pobity. Nie odzyskał przytomności i zmarł w szpitalu (Belmont Hospital) w Chicago. Źródło: Sandy Isakson (17-8-1946 – ) Theodore (aka Thaddeus/Teddy) Manterys was born in Chicago, USA. He was was extremely bright and graduated from Lane Tech College Prep, Chicago in 1933. He was robbed and beaten on his way home one evening. He never regained consciousness and died at Belmont Hospital in Chicago. Source: Sandy Isakson (17-8-1946 – )

Grzegorz Manterys (17-3-1957 – ) Grzegorz Manterys (17-3-1957 – ) Znajdź na Drzewie/ Find on tree Miejsce zamieszkania – Ursus, Warszawa. From Ursus, Warsaw.

Maciej (17-2-1874 – 6-11-1955 & Stanisława (Zdeb) Manterys 1884 – 3-10-1960 Maciej (17-2-1874 – 6-11-1955) & Stanisława (Zdeb) Manterys (1884 – 3-10-1960) - Na tym zdjęciu z 1915 roku są w miechowskich strojach ludowych (miechow.info) - In this photo from 1915 they are wearing the Miechów costume (miechow.info) Znajdź na Drzewie/ Find on tree Maciej i Stanisława Manterys mieszkali w Zarogowie. Wiktorii rodzice: Jan i Anna Dziura. Szczepan Włoska (25-12-1886 – 14-3-1957) i Bronisław Manterysa (2-10-1902 – 12-6-1993) byli świadkami zgonu Wiktorii.1 Macieja narodzenie zapisane w księgach parafii św. Wita, Modestyi Krescencja’s church w Nasiechowicach.2 Marcin był czynszownikiem.3 Na tym zdjęciu z 1915 roku są w miechowskich strojach ludowych (zdjęcie wzięte z miechow.info ). Źródła: Zdjęcia zrobione w 2013 r. w Archiwach parafialnych w Miechowie: Akta urodzin, zgonów i ślubów (zdjęcie nr. p1060809) Źródło: Księgi parafialne kościoła św. Wita, Modesty i Krescencji w Nasiechowicach, ze zbiorów Eugeniusza Jakubasa Akta w parafii św. Wita, Modesta i Krescencji, Nasiechowice. Zdjęcie z 2016 roku, nr. img_2994 Maciej & Stanisława Manterys lived in Zarogów. Wiktoria’s parents were Jan and Anna Dziura. Witnesses to the death of Wiktoria were Szczepan Włosek (25-12-1886 – 14-3-1957) & Bronisław Manterys (2-10-1902 – 12-6-1993).1 Maciej’s birth was recorded in the St Wit, Modest and Krescencja’s church, Nasiechowice.2 He held land in copyhold.3 In this photo from 1915 they are wearing the Miechów costume (photo from miechow.info ). Source: Birth, death and marriage records from the Miechów parish, Poland. Photo taken 2013, photo ref: p1060809 Source: Parish records in the St Wit, Modest and Krescencja’s church, Nasiechowice. From the research of Eugeniusz Jakubas Parish records in the St Wit, Modest and Krescencja’s church, Nasiechowice. Photo taken 2016, photo ref: img_2994

Serafin (2-11-1899 – 7-2-1942) & Celestyna (9-4-1894 – 15-3-1942) Manterys Serafin (2-11-1899 – 7-2-1942) & Celestyna (Piwowarczyk, 9-4-1894 – 15-3-1942) Manterys Znajdź na Drzewie/ Find on tree Serafin Manterys urodził się w Zarogowie, syn małorolnych gospodarzy. Celestyna, córka Wojciecha Piwowarczyka urodziła się w Kamienicy w 1894 roku do zamożnej rodziny gospodarskiej. Ślub wzięli około 1920 roku. Nie mogąc należycie wykształcić swoje sześcioro dzieci na rodzinnym gruncie, swój dom w Zarogowie sprzedali Franciszce, siostrze Serafina, i przeprowadzili się na tańsze, lecz urodzajne grunty na wschodzie Polski w 1936 roku, do wsi Podlipie, w powiecie złoczowskim, woj. Tarnopolskim (obecna Ukraina). Przed wybudowaniem nowego domu, mieszkali w namiocie przez kilka miesięcy. Potem kładli fundamenty pod duży piętrowy dom rodzinny. Najazd Rosji na Polskę w 1939 roku przekreślił ich wszystkie plany. Odtąd ich losem był skrajny trud. 10 lutego 1940 roku zostali deportowani z dziećmi na Sybir, do obozu przymusowej pracy w Jagszordin, przyłucki rejon, w Republice Komi, około 200 km na południe od Syktywkaru. Pracowali przy wyrębie tajgi w skrajnych warunkach klimatycznych i w głodzie. Po amnestii dla deportowanych Polaków, zostali zwolnieni 31 sierpnia 1941 roku. Z rodziną przedostali się na południe Rosji, do Uzbekistanu, pragnąc połączyć się z Armią Andersa. Kilka miesięcy potem, na początku 1943 roku dotarli do miasta Czirak-czi na południu od Samarkandy. Osłabieni głodem, wycieńczeni pracę ponad siły, trudnościami chorobami, Serafin i Celestyna zmarli podczas epidemii tyfusu w Marcu 1942 roku. Zostali pochowani w Czyrak-czi na cmentarzu dla obcokrajowców. Cmentarz dalej jest, ale śladów polskich grobów już nie ma. Ich dzieci znalazły tymczasowy azyl w Iranie, skąd w listopadzie 1944 roku dostali się na stały przytułek w Nowej Zelandii, w grupie ponad 700 polskich sierot. Serafin Manterys was born in Zarogów into a traditional smallholding farming family. His wife Celestyna, daughter of Wojciech Piwowarczyk, was born in Kamienica in 1894 into a well-to-do farming family. They married sometime in the early 1920s. They couldn’t afford a good education for their six children from their small land inheritance, so they purchased cheap but very fertile land in Eastern Poland in 1936 in the village of Podlipie, county Złoczów, Tarnopol province (now part of the Ukraine). Before building a proper house they first lived in a tent, then in an adobe thatched one-room home while they worked on building a storied brick house. They sold their house in Zarogów to his sister Franciszka. The Russian invasion of Poland in 1939 put an abrupt stop to these plans. From then on extreme hardship was to be their lot. On 10 February 1940 they were deported with their five youngest children to a forced labour camp in Yagshordin, Priludski region, Komi Republic in northern Russia, 200 kilometres south of Syktyvkar. Under conditions of slow starvation and extremes of climate they worked in the taiga forest. They were eventually released from this bondage on 31 August 1941 after a so-called "amnesty" for Polish deportees. The family made their way south to meet up with other Polish refugees trying to join the Polish army being formed in Russia. They reached the town of Chirak-chi in southern Uzbekistan several months later in early 1943. Weakened by lack of food, overwork, hardship and diseases, both Serafin and Celestyna died there within a very short space of time in March 1942 during a typhus epidemic. They were buried in the town’s cemetery that was reserved for foreigners. Their cemetery is known but their grave site is not. Their children soon found temporary refuge in Isfahan, Iran, and in November 1944 found permanent refuge in New Zealand along with more than 700 other mostly orphaned Polish children.

Mieczysław (4-9-1936 – ) & Helena (Konieczna, 19-12-1943 – ) Manterys Mieczysław Manterys (4-9-1936 – ) Znajdź na Drzewie/ Find on tree Mieczysław Manterys urodzony w Miroszowie. Do szkoły podstawowej uczęszczał w swojej rodzinnej wiosce, a następne w Parkoszowicach k/Miechowa, zamieszkując u dziadka Floriana w Sławicach. W Krakowie ukończył Zawodową Szkołę Metalurgiczną. Przez jeden rok pracował w Zakładach Metalowych Mechaniki i Precyzyjnej w Krakowie. W 1954 r. konieczności rezygnuje z pracy i wraca do Miroszowa po wyjeździe siostry Reginy, aby pomagać rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. W 1957 r. powołany do odbycia obowiązkowej służby wojskowej, która trwała dwa lata. Przez następne lata przebywa z rodzicami. W 1964 r. po zlikwidowaniu gospodarstwa wraz z rodzicami przeprowadza się do Ursusa i rozpoczyna pracę zawodową w miejscowych Zakładach Mechanicznych „Ursus”, w których przepracował 9 lat. Następne rozpoczyna własną działalność gospodarczą jako kierowca taksówki. W wieku 65 lat przechodzi na emeryturę, ale dalej pracuje aż do 2001 r. W 1965 r. zakłada własną rodzinę żeniąc z Heleną Konieczną zapoznaną w Miroszowie gdzie rozpoczynała pracę zawodową jako nauczycielka w tamtejszej Szkole Podstawowej. Córki Dorota i Agnieszka mieszkają w Warszawie, Małgorzata w Belgii. Mieczyslaw Manterys was born in Miroszów. He attended elementary school there and then in Parkoszowice near Miechów, residing with his grandfather Florian in Sławice. In Krakow, he graduated from the Professional Metallurgical College. For one year he worked in Metal Works Precision Mechanics in Kraków. In 1954, the need to resign from the job made him return to Miroszów to assist his parents in running the farm after his sister Regina’s departure. In 1957 he was called to serve compulsory military service, which lasted two years. Over the next years lived with his parents. In 1964, after the farm was liquidated, he moved with his parents to Ursus and worked in the local Mechanical Works “Ursus” for nine years. Next he started his own business as a taxi driver. At the age of 65 years he retired, but still worked up to 2001. In 1965 he established his own family by marrying Helena Konieczna, whom he met in Miroszów where she worked as a teacher in the local primary school. Daughters Dorota and Agnieszka live in Warsaw and Małgorzata in Belgium.

Dobrosław Manterys (15-4-1911 – 4-9-1987) Dobrosław Manterys (15-4-1911 – 4-9-1987) Znajdź na Drzewie/ Find on tree Dobrosław Manterys urodził się 1911r. Po ukończył Szkołę Poligraficzną w Warszawie, dokąd został zabrany z Miroszowa wraz z siostrą Ireną przez wuja Jana Żurka (krawca, mieszkającego przy ul. Krochmalnej), który nakłaniał ich ojca (Stanisław Manterys 18-9-1874 – 1946), aby kształcił młodsze dzieci oraz pomagał z żoną umieścić je w szkołach i zapewnić im pomieszczenie. Po skończeniu szkoły Dobrosław pracował w drukarniach jako zecer. Dość często jednak pobierał zasiłki jako bezrobotny. Nie zakwalifikowany do służby wojskowej (płaskostopie). Uprawiał sporty (kolarstwo, wioślarstwo). Samodzielnie zbudował kajak, zajmował się fotografowaniem itp. Umiał w korzystnym świetle przedstawić swoje zachowanie i dbać o swoje interesy. Ożenił się, miał jedną córkę (Joanna Rzeszuto, farmaceutka, Łódź), którą wychowywała głównie matka i zamężna ciotka. Przeprowadził rozwód z żoną. Mieszkał nadal na ul. Piwnej z kuzynem Franciszkiem Żurkiem (s. Wojciecha). Po zniszczeniu w czasie Powstania w 1944 roku Starego Miasta w Warszawie przeniósł się na wiele lat do Żyrardowa. Tam mieszkał przez kilka lat z Ireną Woźniak. Po jej śmierci po pewnym czasie ożenił się z p. Haliną Łączkowską z Żyrardowa. Zmarł w Żyrardowie w 1987 roku. Pochowany na Gołąbkach koło Ursusa w grobie rodzinnym, założonym przez siostrę Irenę. Uzyskane przez Zofię Manterys (20-9-1915 – 28-9-2012) od: Marianny z Manterysów Urbańskiej około 1978 roku; Stanisławy Dąbkowskiej (18-9-1897 – 18-12-1978) około 1975-1978 roku; Marianny Manterys (Manterys) 13-11-1899 – 28-4-1980 około 1976 roku Dobrosław Manterys completed the School of Printing in Warsaw. He was taken there from Miroszów together with his sister Irena by their uncle Jan Żurek (a tailor who lived in Krochmalna Street) who urged their father (Stanisław Manterys 18-9-1874 – 1946) to educate the younger children. He and his wife helped to place them in schools and find them accommodation in town. After completing school, Dobrosław worked as a typesetter, though he often was on unemployment benefit. He was rejected for military service because of flat feet. Dobrosław liked sport – biking and rowing, building his own kayak, and took up photography and such like. He was capable of advertising himself in a good light and to look after his own interests. He married and had one daughter, Joanna Rzeszuto (who became a pharmacist and lived in Łódź) who was raised mainly by the mother and a married aunt. He and the mother of his child divorced. He continued to live on Piwana Street with his cousin Franciszek Żurek (son of Wojciech). After the destruction of the Old Town in Warsaw by the Germans during the Warsaw Uprising in 1944, Dobrosław moved to Żyrardów for many years, where he lived with Irena Woźniak. Sometime after her death he married Halina Łączkowska from Żyrardów. He died in Żyrardów in 1987 and was buried in the family crypt (built by his sister Irena) in Gołąbki near Ursus. Biography by Zofia Manterys (20-9-1915 – 28-9-2012) based on information from Marianna Urbańska (Manterys) in approximately 1978; Stanisława Dąbkowska (Manterys) (18-9-1897 – 18-12-1978) between 1975 and 1978; Marianna Manterys (Manterys) 13-11-1899 – 28-4-1980 in approximately 1976

Bronisław (13-11-1899 – 28-4-1980) & Marianna (Manterys) 25-3-1906 – 30-1-1992 Manterys Bronisław Manterys (13-11-1899 – 28-4-1980) Znajdź na Drzewie/ Find on tree Marianna Manterys (Manterys) 13-11-1899 – 28-4-1980 Znajdź na Drzewie/ Find on tree Bronisław (13-11-1899 – 28-4-1980) i Marianna Manterys (Manterys) wzięli ślub w 20-7-1927(1) roku w kościeleśw. Wita, Modesta i Krescencji, Nasiechowice.(2) Bronisław – ur. 13.11.1899. Także ukończył szkołę powszechną w Miroszowie. Bardzo wcześnie (około dziewiątego roku życia) jako najstarszy syn musiał zająć się gospodarstwem rolnym, (gdy ojciec został aresztowany przez zaborcze władze rosyjskie lub gdy zaabsorbowany był pracami społecznymi). Chętnie czytał, kierował miejscową Ochotniczą Strażą Pożarną, brał udział w pracach społecznych wsi.(3) Po ożenku (z Marianną Manterysówną ze Sławic, pow. Miechów) i przejęciu gospodarstwa rolnego (około 30 mórg) znalazł się w bardzo trudnej sytuacji materialnej – zadłużenie gospodarstwa w Banku Rolnym przy nagłym i bardzo poważnym spadku opłacalności (Wielki Kryzys Gospodarczy w latach 20-tych XX wieku), trudne warunki glebowe, duże odległości do miast (dowóz węgla, drzewa, młyny itp.) – wszystko to utrudniało spłatę długu oraz młodszego rodzeństwa, co było przyczyną ciągłej jego troski. Wrodzona pracowitość i poczucie odpowiedzialności spowodowały prawdopodobnie pewną jego surowość, duże wymagania wobec siebie i innych (przy silnej wrażliwości i uczciwości – płakał, gdy zobaczył rozsypujący się dom rodzinny – oraz skłonność do rozważeń moralnych i społecznych).(4) W czasie okupacji niemieckiej przechowywał różne materiały akcji podziemnej w swoim gospodarstwie, a także osoby przysyłane przez wójta Racławic, Adolfa Manterysa (Miroszów był dość bezpiecznym miejscem – oddalonym od miast i szos). Po 1945 roku źle widziany przez władze Polski Ludowej ukrywał się przez kilka tygodni, powiadomiony o niebezpieczeństwie przez zaprzyjaźnionego byłego pracownika (Jana Grelę).(5) Z powodu ciężkiej choroby (wylew do mózgu?) przeniósł się z żoną i dziećmi do Ursusa pod Warszawą, gdzie pracowała i mieszkała jako dentystka siostra Irena (u której mieszkała matka, siostra Zofia oraz siostrzeńcy). Zmarł 28.04.1980 roku.(6) 1. Akta w parafii św. Wita, Modesta i Krescencji, Nasiechowice. Zdjęcie z 2016 roku (E Jakubas), nr: MG9898 2. Akta w parafii św. Wita, Modesta i Krescencji, Nasiechowice. Zdjęcie z 2014 roku, nr: “Spis treści 8” 3.4.5.6 Uzyskane przez Zofię Manterys (20-9-1915 – 28-9-2012) od: Marianny z Manterysów Urbańskiej około 1978 roku; Stanisławy Dąbkowskiej (18-9-1897 – 18-12-1978) około 1975-1978 roku; Marianny Manterys (Manterys) 13-11-1899 – 28-4-1980 około 1976 roku Bronisław (13-11-1899 – 28-4-1980) and Marianna Manterys (Manterys) were married in 20-7-1927(1) in St Wit, Modest and Krescencja’s church, Nasiechowice.(2) Bronisław Manterys was born in Miroszów and graduated from primary school there. Very early in his life (around nine), as the eldest son he had to look after the family farm (when his father was imprisoned by the Russian authorities or when he was too involved in community activities). He liked to read, was in charge of the local volunteer fire brigade and was involved in village affairs.(3) After marrying Marianna Manterys from Sławice, Miechów, and taking over the running of the farm (approximately 42 acres) he found himself in financial difficulties. Factors such as owing money to the rural bank at the time of sudden and serious drop in prices (the Great Depression of the 1920s), poor soil conditions, long distances to towns (deliveries of coal and wood, flour to the mills, etc) all it made it difficult to repay the loans to the bank and his younger siblings, which was a source of constant worry.(4) Bronisław's inborn industriousness and sense of responsibility probably contributed to his display of severity, and high expectations of himself and others (his strong sensitivity and honesty caused him to weep when he saw the family house turning to ruin). He had a tendency to deliberate on moral and social issues. During the German occupation of Poland, Bronisław hid various clandestine materials for the resistance movement around his farm, as well as hiding people on the run who were sent to him by Adolf Manterys, the headman of Racławice. Miroszów was a reasonably safe haven – some distance from towns and roads. After 1945 he was hunted by Poland’s communist authorities and went into hiding for some weeks, warned of his imminent arrest by Jan Grela, a friendly worker.(5) Following a serious bout of illness (possibly a brain hemorrhage) he moved with his wife and children to Ursus near Warsaw, where his sister Irena lived and worked as a dentist (his mother, sister Zofia and a nephew were already living there). Bronisław died on 28 April 1980.(6) 1. Parish records in the St Wit, Modest and Krescencja’s church, Nasiechowice. Photo by E Jakubas, taken 2016, ref: MG9898 2. Parish records in the St Wit, Modest and Krescencja’s church, Nasiechowice. Photo taken 2014, photo ref: “Spis treści 8” 3.4.5.6. Biography by Zofia Manterys (20-9-1915 – 28-9-2012) based on information from Marianna Urbańska (Manterys) in approximately 1978; Stanisława Dąbkowska (Manterys) (18-9-1897 – 18-12-1978) between 1975 and 1978; Marianna Manterys (Manterys) 13-11-1899 – 28-4-1980 in approximately 1976

Edward Manterys (10-9-1923 – 18-1-1945) Edward Manterys (10-9-1923 – 18-1-1945) Znajdź na Drzewie/ Find on tree Edward urodził się 10 września 1923r. w Kamienicy, pow. Miechów. Edward ledwie uniknął deportacji na Sybir, dokąd 10 lutego 1940r. zesłano jego rodziców i rodzeństwo. W tym czasie był w Złoczowie, gdzie uczęszczał do gimnazjum. Miał wsta do seminarium duchownego by zostać księdzem. Dnia 10 lutego 1940 roku usłyszał, że Sowieci spędzili okoliczne rodziny na dworzec kolejowy w Złoczowie. Szybko udał się tam i odszukał na peronie swoją rodzinę, mają wsiąść do wagonu. Chciał się przyłączyć do nich, ale rodzice kazali oddalić się natychmiast, by udał się na wolność. Nie chcieli, żeby i on został wywieziony na przymusowe prace i poniewierkę. Rodzice nie słyszeli od niego aż do czasu, gdy napisał do nich list do łagru w Jagszordin. Pisał, że po opuszczeniu rodziny na dworcu w Złoczowie, obawiając się aresztowania przez Rosjan, uciekł na tereny Polski okupowane przez Niemców. Ironią losu, ścigany przez Niemców, uciekł do Rosji, gdzie na Kaukazie pracował jako traktorzysta w kołchozie. Od tej pory rodzice nie mieli z nim żadnego kontaktu. Dopiero po 35 latach, jego siostrzeniec przypadkowo trafił na ślad jego dalszych losów. Z Kaukazu przyłączył się do Wojska Polskiego w Rosji, który był pod komendą rosyjskiej Armii Czerwonej. Został podporucznikiem (13 Pułk Artylerii Pancernej), pod komendą generała Maka. Jego zwiadowczy oddział liczył 300 ludzi, Polaków i Rosjan. Pełnił funkcję politycznego w swojej jednostce. W sierpniu 1944 roku Armia Czerwona wyparła Niemców pod Warszawę i zatrzymała się na prawym brzegu Wisły. Do historii już przeszła niesławna zdrada Rosji, gdy Stalin rozkazał Armii Czerwonej przeczekać, aż Niemcy stłumią szalejące wówczas Powstanie Warszawskie . Dopiero po upadku powstania, gdy Niemcy zniszczyli i wyludnili miasto, Armia czerwona w styczniu przekroczyła Wisłę i wypchała Niemców z pustego już miasta, w akcji, którą komuniści odtąd nazywają „wyzwoleniem Warszawy”. 18 stycznia 1945 roku, Edward zginął w wypadku samochodowym, gdy pijany Rosjanin potrącił go łazikiem. Podczas przerwy w walkach, jego dowódca urządził mu oficjalny pochówek z honorami na Placu Konopnickiej w Warszawie. Po wojnie jego zwłoki przeniesiono na cmentarz na Bielanach, a następnie na Powązki w Warszawie, Cmentarz Komunalny, kwatery wojskowe (grób nr. 1361/46). 35 lat potem, syn Edwarda siostry Krystyny, Jan Łącki, przypadkowo odnalazł jego nazwisko w spisie żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego. Następnie młodszy brat Edwarda, Stanisław, odszukał książkę, Trzynasty Pancerny , w której opisane są dzieje oddziału, w którym Edward służył i szczegóły jego śmierci. 21 marca 1947 roku, brat Serafina, Wojciech Manterys (17/4/1894 – 9/1/1978), napisał list do córki Serafina, Krystyny (1930 – 23/2/1982) w Nowej Zelandii, że otrzymał od Edwarda list 3/2/1943 roku, pisany 2/12/1942 roku. Wojciech miał tylko przepisany wyjątek tego listu. Wojciech tłumaczył, że podczas okupacji niemieckiej musieli ukrywać rzeczy i palić dokumenty, które Niemcy mogliby użyć przeciwko nim. Dlatego list zaginął, za co mocno przepraszał. Udało mu się uratować tylko część treści: ...krewnych i dalszych znajomych i sąsiadów, jeżeli będziecie mieli możliwość pozdrówcie wszystkich w Niedźwiedziu i Miechowie. Niechaj przeczytają ten list tak, jakby był prosto do nich pisany. Niechaj Pan Bóg ma Was w Swojej opiece, pomódlcie się za mną i za moimi rodzicami abyśmy się wszyscy spotkali razem. List posyłam przez człowieka, który jedzie na urlop do domu do Łodzi. Teraz poczta nie idzie. Myślę, że się niedługo otworzy. Ja myślę, że będzie możliwość wrócić do kraju i zobaczyć się z Wami. Mój adres: Kaukaz, miasto Ażdżanihidze, Digoskij rejon, wieś Digosa ul. Lenina Nr. 13, dom Razdanowa Sergieja. Źródło: Stanisław Manterys (7-12-1935 – ) Edward was born on 10 September 1923 in Kamienica, Poland. Though his family was forcibly deported to Russia's Soviet Union on 10 February 1940, he narrowly escaped. At that time he was away from home boarding in Złoczów while attending high school (he was intending to go to a seminary to become a Catholic priest). On that day (10 February) he heard the news that Poles were being marshalled from their homes by Soviet soldiers and taken to the Złoczów railway station. Edward quickly arrived on the scene to find his family gathered on the platform nearest the station building and next to a waiting goods train. He wanted to join his family but his parents ordered him to flee for his own freedom and safety, because certain imprisonment and servitude in a far away place awaited them. The next the family heard from Edward was at their forced-labour camp in Yagshordin, Russia. He wrote from the Caucasus informing them that, fearing imprisonment by the Russians, he fled to German-occupied Poland, but then ironically had to escape from the Germans to the Caucasus in Russia where he was working as a tractor driver. From there he joined the Polish army (the Kościuszkowcy) which was under the direct command of the Russian Red Army, and marched with them to drive the Germans back west away from Poland. Edward became a 2nd lieutenant in the 13th Cavalry Regiment (13 Pułk Artylerii Pancernej) under the command of General Mak. His regiment was a reconnaissance unit (approx 300 people) representing a mixture of Russians and Poles. A function of his position as 2nd lieutenant was to be a “propagandist” for his regiment to tow the Red Army line. The Red Army pushed the Germans back to Warsaw around August 1944. In what is now a historic moment of betrayal in World War II, the Red Army (which included Edward) waited and watched on the eastern bank of the Vistula (Wisła) River until the Germans suppressed the Warsaw Uprising . Only after the German’s finally succeeded, destroying and emptying the city, did the Red Army finally cross the river in January 1945 and drive the Germans out of a now empty city, in what has since been called by the communists as the “liberation” of Warsaw. Soon after on 18 January 1945, Edward was run over on a Warsaw street by a drunken Russian driver. During a lull in the fighting, Edward’s commanding officer gave him a proper burial nearby with all the honours on the Plac Konopnickiej in central Warsaw. After the war his body was moved to the Bielany Cemetery and finally from there to Powązki Cemetery, Army Quarter, Communal Section (grave no. 1361/46) in Warsaw. While the family was in the forced-labour camp in Russia they lost track of him (except for that one letter from the Caucasus). It wasn’t until 35 years after his death that his New Zealand-born nephew Jan Łącki (Krystyna’s son) finally learned of Edward’s fate after finding a book of those killed in the Polish army under Soviet command. In 1979, Edward’s brother Stanisław found another book, Trzynasty Pancerny , which is a history of Edward’s regiment and described his manner of death. On 21 March 1947, Wojciech Manterys (17-4-1894 d.9-1-1978) wrote to Edward’s sister Krystyna (b.1930 d.23-2-1982) in New Zealand that he had received a letter from Edward on 3-2-1943 dated around 2-12-1942. Only an excerpt survived because, as uncle Wojciech explained, “during the German occupation we had to hide things, burn the papers, because the Germans would take it away from us or use it against us. So that is why the letter was lost, which I regret very much. From my copy of Edward’s letter I managed to save only a few words:” "...If it is possible, please give my greetings to my relatives, distant acquaintances and neighbours. Regards to all in Niedźwiedź and Miechów – this letter is written to them as well. May God take care of you, and please pray for me and my parents so we could be reunited. I’m sending this letter with someone who is travelling back home to Łódź for his holidays. The post office is not currently operating. I think it will be open again soon. I think it should be possible to return back to Poland and see you all. My address is c/o Kazdanow Sergiej 13 Lenin Street, Azdzanihidze city, Digosskij region, Caucasus." Source: Stanisław Manterys (7-12-1935 – )

Mateusz (14-9-1872 – 26-3-1946) & Julianna (Wilk, 1882 – 1947) Manterys Mateusz Manterys (14-9-1872 – 26-3-1946) Znajdź na Drzewie/ Find on tree Rolnik, ur. w 1872 roku w starej wsi Pojałowice w pow. Miechowskim, wymienionej przez Długosza. Ojciec M. Tomasz gospodarował na wielkim, 70 morgowym gospodarstwie, ożenił się z Magdaleną z Garmulewiczów; miał 5 synów i 1 córkę. Z synów tych jeden jest właścicielem ośrodka i ruin zamku w Rabsztynie, drugi leczniczym, trzeci posłem, czwarty senatorem, piąty rolnikiem pod Pińczowem. Córka zmarła. Matka, jako mała dziewczynka, uczyła się w szkółce, założonej przez panienkę we dworze; dbała później sama troskliwie o wykształcenie dzieci, które skończyły szkółkę i czytywały w domu „Gazetę świąteczną”. Manterys, powołany do wojska, należał do konspiracyjnego sprzysiężenia. Zdradził się sam, ale nikogo nie wydał, o czem raz z dumą opowiada. Przesiedział 9 miesięcy w więzieniu. Usunięty z wojska, osiadł z powrotem na roli i poślubił córkę gospodarską, Julię z Wilków, dnia 15-11-1899. Julianna pochodziła z Bukowskiej Woli. Brał udział wraz z braćmi w pracy przy kółkach rolniczych, przez długie lata był z ramienia partii Narodowo-Demokratycznej „wójtem” gminy Miechów, a przez 16 lat pełnomocnikiem, wybranym przez gminę. Przez ten czas gmina częściowo spolszczyła szkolnictwo, doprowadziła do spisywania akt w dwóch językach, wybudowała 6 szkół i stworzyła zawiązek straży ogniowej. W roku 1906 wybrano Manterysa po raz pierwszy na posła Dumy w Petersburgu, gdzie należał do towarzyszów pracy posła Nakoniecznego z Lubelskiego. Brał udział w dwóch komisjach. Po powrocie wziął czynny udział w secesji z N.D. i w organizowaniu tajnego związku Polskiego Stronnictwa Ludowego, działającego pod przykryciem Towarzystwa kółek rolniczych im. Staszica. Wstąpił w ostry zatarg z biskupem kieleckim. Choć zatarg ten zakończył się dopiero w wiele lat później, baczył na to, by dzieci wychowały się w religii katolickiej. Pełnił obowiązki prezesa kółka rolniczego, sekretarza biblioteki Macierzy Szkolnej aż do jej rozwiązania i członka zarządu sklepu spółdzielczego. Współpracował w pismach ludowych, pisując do „Zorzy”, „Gazety Świątecznej, „Siewby” i „Zarania”. Na wiadomość o powstaniu rządu lubelskiego i związanym z tym oświadczeniem Witosa wycofał się zupełnie z pracy politycznej. W r. 1920 należał do powiatowego Komitetu Obrony i otrzymał list dziękczynny od Komitetu w Warszawie, a następnie żeton pamiątkowy za pracę nad pożyczką Odrodzenia. W r. 1921 wrócił z powrotem do Związku Lud. Nar. – jak sam opowiada – pod wpływem słów Stanisława Grabskiego, iż „należy iść na lewo albo na prawo, ale nie wolno w tych czasach być bezczynnym”. W rok później wszedł do Sejmu jako poseł z okręgu sandomierskiego. Brał udział w Komisjach Rolnej, Petycyjnej i Administracyjnej. W r. 1923 jako prezes Rady scaleniowej przeprowadził scalenie swojej wsi. Jest członkiem zarządu Klubu Związku Lud.-Nar. Źródło: Z dawnej prasy miechowskiej) Informacja Julianny Wilk - Zdjęcia zrobione w 2013 r. w Archiwach parafialnych w Miechowie: Akta urodzin, zgonów i ślubów (zdjęcie nr. p1060865) (Z dawnej prasy miechowskiej) Rolnik, ur. w 1872 roku w starej wsi Pojałowice w pow. Miechowskim, wymienionej przez Długosza. Ojciec M. Tomasz gospodarował na wielkim, 70 morgowym gospodarstwie, ożenił się z Magdaleną z Garmulewiczów; miał 5 synów i 1 córkę. Z synów tych jeden jest właścicielem ośrodka i ruin zamku w Rabsztynie, drugi leczniczym, trzeci posłem, czwarty senatorem, piąty rolnikiem pod Pińczowem. Córka zmarła. Matka, jako mała dziewczynka, uczyła się w szkółce, założonej przez panienkę we dworze; dbała później sama troskliwie o wykształcenie dzieci, które skończyły szkółkę i czytywały w domu „Gazetę świąteczną”. Manterys, powołany do wojska, należał do konspiracyjnego sprzysiężenia. Zdradził się sam, ale nikogo nie wydał, o czem raz z dumą opowiada. Przesiedział 9 miesięcy w więzieniu. Usunięty z wojska, osiadł z powrotem na roli i poślubił córkę gospodarską, Julię z Wilków. Brał udział wraz z braćmi w pracy przy kółkach rolniczych, przez długie lata był z ramienia partii Narodowo-Demokratycznej „wójtem” gminy Miechów, a przez 16 lat pełnomocnikiem, wybranym przez gminę. Przez ten czas gmina częściowo spolszczyła szkolnictwo, doprowadziła do spisywania akt w dwóch językach, wybudowała 6 szkół i stworzyła zawiązek straży ogniowej. W roku 1906 wybrano Manterysa po raz pierwszy na posła Dumy w Petersburgu, gdzie należał do towarzyszów pracy posła Nakoniecznego z Lubelskiego. Brał udział w dwóch komisjach. Po powrocie wziął czynny udział w secesji z N.D. i w organizowaniu tajnego związku Polskiego Stronnictwa Ludowego, działającego pod przykryciem Towarzystwa kółek rolniczych im. Staszica. Wstąpił w ostry zatarg z biskupem kieleckim. Choć zatarg ten zakończył się dopiero w wiele lat później, baczył na to, by dzieci wychowały się w religii katolickiej. Pełnił obowiązki prezesa kółka rolniczego, sekretarza biblioteki Macierzy Szkolnej aż do jej rozwiązania i członka zarządu sklepu spółdzielczego. Współpracował w pismach ludowych, pisując do „Zorzy”, „Gazety Świątecznej, „Siewby” i „Zarania”. Na wiadomość o powstaniu rządu lubelskiego i związanym z tym oświadczeniem Witosa wycofał się zupełnie z pracy politycznej. W r. 1920 należał do powiatowego Komitetu Obrony i otrzymał list dziękczynny od Komitetu w Warszawie, a następnie żeton pamiątkowy za pracę nad pożyczką Odrodzenia. W r. 1921 wrócił z powrotem do Związku Lud. Nar. – jak sam opowiada – pod wpływem słów Stanisława Grabskiego, iż „należy iść na lewo albo na prawo, ale nie wolno w tych czasach być bezczynnym”. W rok później wszedł do Sejmu jako poseł z okręgu sandomierskiego. Brał udział w Komisjach Rolnej, Petycyjnej i Administracyjnej. W r. 1923 jako prezes Rady scaleniowej przeprowadził scalenie swojej wsi. Jest członkiem zarządu Klubu Związku Lud.-Nar. Mateusz i Julianna (Wilk) Manterys mieszkali w Pojałowicach (koło Miechowa) na gospodarstwie rolnym. Mateuesz był posłem do Dumy Rosyjskiej w okresie zaborów (wraz z nim posłem był Jan Bielawski z Nasiechowic), potem posłem Sejmu II Rzeczpospolitej Polskiej (tej samej kadencji 1922-1927r., co jego brat senator Stanisław Manterys). Wspaniały, wysoki, chudy, miał w sobie coś orlego. Pryncypialny w sprawach politycznych, w przeciwieństwie do swego brata Stanisława, który był raczej ugodowy, miękki. W gazecie „Mucha” narysowano karykaturę trzech panów: dwaj z profilu, widać, że zacietrzewieni i skaczą sobie do oczu, jeden to Mateusz Manterys, drugi – widocznie przeciwnik polityczny, a pośrodku nich – Stanisław Manterys z łagodną twarzą, z rękami wyciągniętymi w pojednawczym geście. Mateusz interesował się kiedyś rodowodem Manterysów, robił poszukiwania w dostępnych źródłach (księgi parafialne itp.), ale nie doszedł do jednoznacznych wniosków. Możliwe są dwie wersje: Żołnierz cofającej się armii napoleońskiej, który się tu osiedlił (teoria obalona w 2010 r.) Znany powstaniec styczniowy, któremu dla bezpieczeństwa przypisano takie nazwisko Źródło: Uzyskane przez Zofię Manterys (20-9-1915 – 28-9-2012) od: Marianny z Manterysów Urbańskiej około 1978 roku; Stanisławy Dąbkowskiej (18-9-1897 – 18-12-1978) około 1975-1978 roku; Marianny Manterys (Manterys) 13-11-1899 – 28-4-1980 około 1976 roku Born on 14-9-1872 in Pojałowice (Miechów district), son of Tomasz and Magdalena (Garmulewicz), who ran a 35-acre farm. Mateusz had four brothers and one sister. The eldest brother was the owner of a centre of some sort within the ruins of a castle in Rabsztyn, which he also owned. The second-eldest brother was a forester. Mateusz, the third eldest, was a member of parliament. The fourth eldest, Stanisław (born 18-9-1874), was a senator, and the youngest was a farmer near Pinczów. His sister had died by the time this article was written. In 1893 Mateusz was enlisted to the army in St Petersburg, Russia. At this time, his part of Poland was under Russian rule and he was jailed for nine months for conspiring in pro-Polish activities, such as writing patriotic poems (the use of the Polish language was forbidden at his time), and was subsequently banned from the army. After his jail term Mateusz settled back in Pojałowice and married Julia Wilk (b.1882 d.1947) on 15-11-1899. Julia was from Bukowska Wola. He actively worked together with his brothers towards developing the district. For many years he was president of the Miechów district, during which time it succeeded in legalising the use of Polish in most schools (1905-06) and for official documents to be written in two languages (Polish and Russian). Six new schools were also built and a fire brigade established. In 1906 Mateusz was elected for the first time as a member of parliament (duma) in St Petersburg where he worked closely with the companions of Mr Nakonieczny from the Lublin district. After leaving the duma, Mateusz organised, under the cover of agricultural societies, the secret committee Polskie Stronnictwo Ludowe (“Polish People’s Party”). He was the president of agricultural clubs (1907-11), secretary of the Macierz Szkolna Library and a member of the administration of collaborated shops. He wrote for the Zorza, Gazeta Świąteczna, Siewby and Zaranie newspapers. Mateusz withdrew from his political career after news that a temporary Polish government had at last been established in Lublin. In 1920 he joined the Miechów district’s Defence Committee and received a letter of appreciation and memorial token from the committee in Warsaw for his work towards regenerating the country. In 1921 he returned to the Związek Ludowy Narodowy (“National People’s Party”) because, he said, inspired by the influential words of Stanisław Grabowski, that “one should go right or left, but one should not be allowed these days to stay inactive”. Grabowski was the son of Poland’s king Stanisław August Poniatowski. A year later he was selected to the Polish parliament (sejm) as a representative of the Sandomierz district. He took an active part in agricultural, petitionery and administrative committees. In 1925, as president of the Integrative Council, he integrated his own village. 1927 is the last mention of his political activity. He returned home and worked on his farm. He died on 26-3-1946 at the age of 74. Article source: Dziennik W Miechowie and based on information provided by “the indefatigable and passionate historian, and teacher by profession, Mr Stefan Gacek from Książe Wielkie”. Information on his wife Julianna Wilk from birth, death and marriage records from the Miechów parish, Poland. Photo taken 2013, photo ref: p1060865. “Manterys from Pojałowice” Among the tombstones in Nasiechowice cemetery (in the (Miechów district) is one with the inscription: “In memory of Mateusz Manterys, prisoner of the tsar, guilty of the propagation of Polish language, member of the parliaments “First Duma” and “First Sejm of the Republic of Poland.” Mateusz Manterys was born on 14-9-1872 in Pojałowice to Tomasz and Magdalena (Garmulewicz). Mateusz was educated in his local primary school and was a diligent student. From 1893 he served in the army in St Petersburg. He was then jailed for nine months for conspiracy and writing patriotic poems. From St Petersburg he returned to his village and committed himself fully to social/educational work in the Miechów district. He was the co-organiser of the first ever agricultural partnership “Jutrzenka”, founded a communal savings programme, cooperated in the 1905-06 legalisation of the use of the Polish language in schools and offices. For 16 years he performed the duty of the district’s authorised agent. In 1906, as a representative of the National Democratic Party, Mateusz won the mandate to “I Duma Państwowa” (the first Polish parliament, though under foreign rule) in the neighbouring Kielce province. For years he worked with the National Democratic Party’s press, which focused on village communities. He wrote a protest letter (published in the magazine Naród) against obligatory dispossession, proposing instead that farmers buy-up the land. He cooperated with the newspapers Zorza and Gazeta Świąteczna. After the dissolution of I Duma Panstwowa Mateusz Manterys returned to Pojałowice, resigned from the National Democratic party and joined the peasant movement Zaranie. He collaborated with a weekly newspaper under the same name as the movement, which proclaimed progressive democratic and independent ideas, and also aimed to raise the level of agricultural knowledge. As a village activist and reporter, he was also a member of the leading council of agricultural clubs (1907-11). During World War I he was active in the Polskie Stronnictwo Ludowe’s (“Polish People’s Party”) Wyzwolenie party. In February 1918 he took a part in the manifestation against Brzeski traktat pokojowy (a pact between Russia, Germany and Austria to hand that part of Poland over to German rule). In 1921 he returned to National Democratic Party, worked in its administrative commission and was responsible for the restoration of Poland. 1927 is the last mention of his political activity. He returned home and worked on his farm. He died on 26-3-1946 at the age of 74. [Source unknown. Translated from an article in Polish that was written around 1920, during his lifetime. A more detailed history of Mateusz Manterys is written in the above article “Mateusz Manterys biography 1"] Mateusz and Julianna (Wilk) Manterys lived on a farm in Pojałowice (near Miechów). He was a delegate to the Russian Duma (parliament), together with the delegate Jan Bielawski of Nasiechowice. Mateusz later became a delegate to the Polish Sejm (parliament) during the same period (1922-1927) as his brother, the senator Stanisław Manterys. He had a grand appearance, tall, lean, aquiline. He was a fundamentalist in political matters, in contrast to his brother Stanisław who was known to compromise. There was a caricature from those days in the paper Muchy showing two enraged men arguing – one of them Mateusz Manterys and the other a political enemy. Between them was Stanisław Manterys with a calm expression, and arms outstretched out in a gesture of peace. Mateusz was interested in early the Manterys family history and searched available sources, such as parish registers, etc, but did not arrive at any conclusive results. He came up with two possible alternatives: The first Manterys was a soldier of Napoleon’s retreating army (disproven in 2010) He was a known partisan of the January uprising of 1863-64, who was given a new name for his safety Source: Biography by Zofia Manterys (20-9-1915 – 28-9-2012) based on information from Marianna Urbańska (Manterys) in approximately 1978; Stanisława Dąbkowska (Manterys) (18-9-1897 – 18-12-1978) between 1975 and 1978; Marianna Manterys (Manterys) 13-11-1899 – 28-4-1980 in approximately 1976 Mateusz Manterys was born on 14 September 1872 in Pojałowice, county Miechów, into a farming family. He was self-taught. During his military service he completed a paramedic school. He was one of the organizers of the first farming cooperative in the Polish Kingdom. In 1905 he joined the National Democratic Party, which sponsored him for the role of alderman of Miechów and for membership in the First National Duma (parliament). After the Duma was dissolved, he joined the New Dawn movement. He was a member of Farmers’ Associations. For a time he was a member of the Polish People’s Front (PSL) “Wyzwolenie” (Liberation). In 1920 he became a member of the local National Defense Committee. The following year he returned to the People’s National Association. He published articles in the “Zorza”, “Gazeta Świąteczna”, “Siewba”, “Zaranie” and “Wieniec-Pszczółka” papers. He entered the Polish parliament in 1922 from the People’s National Association list for electorate nr. 22 and was on the party’s parliamentary committee. On the completion of his term he withdrew from the mainstream of political life. Mateusz died on 26 February 1946. Source: From an unknown newspaper article